De Bijbelsmokkelaars van David Klaver is een verhaal dat is gebaseerd op ware feiten. Een spannend verhaal waarin je de dreiging van het smokkelen van Bijbels voelt. De spanning meemaakt als de hoofdpersonen bij de grens moeten wachten en hun busje volledig wordt onderzocht. In deze blog vertel ik je meer over dit boek en wat ik ervan vind.
De Bijbelsmokkelaars
In de jaren zeventig kreeg de Stasi te maken met een groeiend aantal christelijke bijbelsmokkelaars uit West-Europa. In Nederland waren meerdere bijbelsmokkelorganisaties actief, met aanhangers onder de meer behoudende gelovigen. Hun Ostpolitik bestond vooral uit bijbelverspreiding onder Oost-Europese christenen en illegale kerkelijke gemeenschappen.
Titus en Betty worden geroepen voor een bijzondere opdracht. Vakantie na vakantie rijden ze in een Volkswagenbusje de Oost-Duitse grens over om daar een lading Bijbels – verstopt in de bus – te brengen. Elke keer weer als ze de grens met Oost-Duitsland over moeten is de spanning om te snijden. Keer op keer worden ze uit de rij gepikt en worden hun spullen onderzocht. Lukt het hen steeds weer de grens probleemloos over te komen, zonder dat de Bijbels worden ontdekt?
Jaren- en jarenlang gaat het goed, tot een paar maanden voor de val van de Berlijnse Muur. Titus en Betty worden betrapt op bijbelsmokkel en belanden in de cel.
“Betty zag de man ook en hield een hand voor haar mond – alles was voorgoed verloren. De douanier tikte tegen de portierruit. Langzaam draaide Titus het raampje naar beneden en keek onthutst naar de man, zijn jobsbode, hun beul, Gods saboteur”.
Drie jaar later: Titus en Betty maken een cruise langs de Noorse kust tot aan de Noordkaap. Een snoepreisje na al die smokkelvakanties. Maar als zij ontdekken dat Stasi-officier Schneiderhahn aan boord is, beleven zij de dreiging uit hun smokkeltijd opnieuw. Schneiderhahn is degene in wiens handen hun lot lag toen ze werden gearresteerd. De ontknoping die volgt laat hen in vertwijfeling achter. Wat hebben zij al die tijd geloofd?
Lees ook: Recensie: Water en wolfskers | Anke Verbraak
Mijn mening
Aan de ene kant is dit een spannend boek. Eigenlijk zijn het twee verhalen die afwisselend worden verteld. Het ene verhaal gaat over de belevenissen die Titus en Betty meemaken tijdens hun smokkelvakanties. Het tweede verhaal gaat over Titus en Betty die jaren later samen op cruisevakantie gaan en ontdekken dat ook Schneiderhahn aan boord is. Ze proberen Schneiderhahn te ontwijken, maar gaat dat ze lukken? Aan het einde van het boek komen deze twee verhalen in een ontknoping samen.
Aan de andere kant wordt er in dit boek veel aandacht besteed aan de geschiedenis van de jaren ’70 en ’80. Ik ben van de jaren ’80 dus het verhaal speelt zich grotendeels voor mijn tijd af en anders was ik nog heel klein. Daardoor werd het boek voor mij soms wat langdradig en een beetje saai. Vind ik dan. Want als je wel van geschiedenis houdt en meer wilt weten over deze tijd, dan is dit boek zeker wat voor jou.
Handelingen – Brieven – Openbaring
Het verhaal is op een bijzondere manier opgebouwd, volgens het Nieuwe Testament. Het eerste deel Handelingen gaat over de smokkelreizen en over de cruisevakantie naar de Noordkaap. Het tweede deel – de brieven – lees je een aantal brieven die Titus schrijft aan bijvoorbeeld Lubbers en het Interkerkelijk Vredesberaad. In Openbaring lees je de ontknoping van het boek en over een nieuwe toekomst.
En nog één nadeeltje: er wordt best veel Duits gesproken in dit boek zonder dat het letterlijk vertaald wordt. Die korte zinnetjes zijn voor mij geen probleem en kom ik wel uit. Maar op het laatst wordt er tijdens een wat langere dialoog Duits gesproken. Dat stuk had wat mij betreft wel vertaald mogen zijn.
Dus wat mij betreft is het zeker spannend en indrukwekkend genoeg om het boek helemaal uit te lezen, maar soms te taai om er nu helemaal warm voor te lopen.
Productinformatie
Titel: De Bijbelsmokkelaars
Auteur: David Klaver
Uitgeverij: Godijn Publishing
ISBN: 978-94-93157-94-1
Aantal bladzijdes: 204

Lees ook: Recensie: Goud & Lavijn | Kim Bonefaas
Lees ook: Recensie: Vuurvogel | Jozef Hoek